خبرگزاری شبستان - البرز:
زیر لب پیرمرد این ذکر را می خواند « اینکه خندانیم و گریانیم در میلاد او، می‌کند ثابت ، گِل ما از زمین کربلاست» آری که امام حسین(ع) جلوه حضور همگانی است.
موکب خدمت رسانی اهل بیت(ع) در ایام شادی و غم که پیوند خورده با اهل بیت(ع) است یک بستر کارآمد، اثرگذار و فرهنگی در جریان پیشبرد اهداف انقلاب و مهدویت است به ویژه آنکه انتخابات سال جاری نمونه شاخصی از جریان سازی حضور کارآمد مشارکت مردم است.
ماه شعبان که فرا می رسد، گویا درهای بهشت یکی پس از دیگری گشوده می شود. عزیزی به دنیا می آید. عزیز دیگری هم در فردای آنروز به دنیا می آید. همزمانی ایام سرور و شادی عید شعبان با جریان انتخابات فرصتی برای جهاد تبیین برای حضور و مشارکت حداکثری مردمی است که با عشق به وطن پای صندوق های رأی می آیند.
هر چند در قیاس با ماه محرم ، عزیزی که بعد عزیز بزرگتر به دنیا آمده بود ، اول از دنیا می‌رود، تا احترام عزیز اول را حفظ کند. عزیز دوم، معروف است به اهل ادب. این تمام و جامع یک اتفاق بزرگ در ابعاد کوچک، که همین نکته کوتاه برای اهل آن کافی است.
ماه شعبانی تمامیت شاد، ولادت و ولایت است. این اتفاقات ۱۴۰۰ سال پیش رخ داده است. اما مردمی در این شهر هستند که برای شادی و غم این دو عزیز در همان زمان تاریخی خود را می رسانند به یکدیگر و دست اخوت می دهند و عهد می بندند و یادآوری می کنند که مبادا تاریخ تکرار شود.
بگذریم از کسانی که آن قدر عناد دارند و دشمنی آشکار می کنند، هرچند که دم از آزادی بیان می زنند، اما یزیدیان همچنان دشمنی خود را با سرزنش و کنایه و طعنه نشان می دهند.
اما دوستداران اهل بیت(ع) بدون کوچکترین ناراحتی و اخمی به مسیر خود ادامه می دهند. آنها فقط یک "یاعلی" می گویند آنها در کنج منزل نمی شینند و فقط ذکر بگویند. آنها بساط پذیرایی و سینه‌زنی را برای شهادت در ماه محرم این دو عزیز پهن می کنند، بساط پذیرایی و شادی و بازی و پای کوبی را هم برای روز ولادت در ماه شعبان پهن می کنند. درضمن هرگز از امر به معروف و نهی از منکر هم غافل نمی شوند.
همین دیشت بود که مسافری از کشور آلمان به موکب آمد. یک دانه نذری سیب زمینی خورد، ناگهان بغضش ترکید و اشک ها امانش نداد. بی اختیار گفت: « هیچ جای دنیا همچین چیزی وجود ندارد ، همچین ضیافتی را تاکنون بجز ایران، ندیده استــ».
هر از گاهی خیلی ها می پرسند: ببخشید سوال داشتم، بانی این مراسم کیست؟ اهالی موکب فقط یک کلمه دارند که بگویند : « امام حسین (ع)»
آنها واژه یی ، جز این را سراغ ندارند. نمی توانند بگویند که چگونه مسخّر اراده ای برای خدمت شده اند. تمام ذهنیت آنها جز اشک، جز لبخند که خلاصه می شود به این عزیز، حرف دیگری ندارند.
گاهی چندنفر برای موکب ، گل می آورند، دیگری شکلات می آورد، کسی دیگر نون و پنیر و سبزی می آورد. گاهی مردم با موکب ، عکس یادگاری می گیرند.
گاهی از خوشحالی چای نذری ، می گویند : کاش از خدا چیز دیگری می خواستم. گمان اینکه چه چیزی آنها را محصور کرده است، فقط یک جمله است " امام حسین(ع) به آنها عنایت کرده است" وگرنه چگونه می توان، انسانی که پیچیده است و پر از تفاوت با دیگر انسان ها، در یک شباهت و یک نقطه نظر اینگونه، یک جا جمع کرد؟
کاش می شد اشک ها و خنده ها را ثبت کرد و جهانی کرد. اما برای دیدن این تصاویر فقط یک مسیر وجود دارد، و آن اینست که قدم رنجه بفرمایید به موکب هیات کرب و بلا در میدان شهدای کرج.
نظر شما