خبرگزاری شبستان، گروه بین الملل: آخرین کتاب «سید عبیدالرحمان» تحت عنوان «گسترش مسالمت آمیز اسلام در هند»، دیدگاهی کاملا متفاوت به تاریخ اسلام و مسلمانان در شبه قاره هند ارائه می دهد.
این کتاب یک گزارش کاملا تحقیق شده و بسیار مفصلی از ورود اسلام به کشور هند ارائه می‌دهد و این تصور دیرینه مبنی بر اینکه اسلام با استفاده از زور و شمشیر به هند آمده است را از بین می‌برد.
عبیدالرحمان با تحقیق و تحلیل دقیق ثابت می کند که اسلام به محض گسترش اسلام در عربستان همراه با تجار و بازرگانان عرب به هند آمد. بازرگانان عرب که سنت دیرینه روابط تجاری آنها با هندوستان به قبل از ورود اسلام برمی‌گردد، شروع به بردن دین جدید به همه جا کردند،بنابراین مدتها قبل از ورود اسلام به دهلی و مناطق مختلف شمال هند، مسلمانان نه تنها در مالابار و کرالا بلکه در تامیل نادو، کونکان، گوا، گجرات و بسیاری از بخش‌های ماهاراشترا نیز ساکن شده بودند.
او در این کتاب می‌نویسد که بازرگانان و مسلمانان بسیار فراتر از آنچه تاکنون قدردانی شده اند بر هند تاثیر گذاشته اند.
به گفته او ادعای مکرر مبنی بر اینکه اسلام با استفاده از شمشیر یا از طریق استفاده وحشیانه از قدرت در این کشور آسیای جنوبی گسترش یافته است، یک دروغ محض است.
وی می افزاید که بسیاری از کارشناسان غربی حتی کارشناسانی که به دیدگاه ضد اسلامی سرسخت خود معروف هستند، این واقعیت را پذیرفته اند که در بسیاری از مناطق هند، اسلام از راه های مسالمت آمیز، بدون حتی بدون هیچ گونه تهدید یا ارعاب، گسترش یافته است.
«سید عبیدالرحمان» در مقدمه کتاب می‌گوید: مسلمانان، همانطور که بدون تردید ثابت شده است به محض ورود اسلام، تجارت و روابط تجاری با هند را آغاز کردند. مسلمانانی که با هند تجارت می کردند یا عرب بودند یا فارس. تجارت دریایی اعراب با هند مدتها پیش از اسلام پیش از تجارت ایرانیان زرتشتی‌ها با هند بود و تعداد قابل توجهی از اعراب در واقع در سراسر ساحل مالابار، عمدتا در بخش های مرکزی و جنوبی و همچنین در بخش های مختلف سریلانکا، ساکن شده بودند.
به گفته وی، مردم یمن به طور خاص در سواحل مالابار به تعداد زیاد یافت شدند. با این حال، اعراب در کرالا و مالابار متوقف نشدند و از آنجا به خلیج بنگال و تقریبا هر بندر مهم در سواحل غربی هند رفتند.
نویسنده کتاب می‌گوید که همین سابقه تاریخی کافی است که نشان دهد که اعراب مدت ها قبل از ظهور اسلام، مسافران مکرر به بنادر مهم در سراسر هند بوده اند.
عبیدالرحمان تاکید می‌کند که گسترش اسلام در بیشتر مناطق هند به ویژه در مالابار، کونکان، گوا، کارناتاکا، تامیل نادو، کشمیر، گجرات و حتی بقیه کشور از طریق مسالمت آمیز بوده است و مردم با اراده آزاد خود تغییر دین دادند.
او می گوید که در میان شصت و شش میلیون مسلمان هندی تعداد زیادی از نوکیشان یا نوادگان نوکیشان وجود دارد که هیچ زوری برای تغییر مذهب در آنها نقشی نداشت و تنها تأثیر آن آموزش و ترغیب مبلغان صلح‌جو بود و آنها نقش بسیار مهمی در محبوبیت دین اسلام در میان توده مردم داشتند.
در این کتاب آمده است که تاثیر مبلغان نه فقط بر توده ها بلکه فراتر از آنها نیز بود و در بسیاری از موارد بر اشراف و حتی پادشاهان نیز تاثیر گذاشت.
عبیدالرحمان می‌گوید که تجار و مبلغان مسلمان از جایگاه بالایی که در جامعه داشتند برای جذب افراد به دین اسلام که نوید برابری و برادری نسبت به سایر ادیان را می داد استفاده کردند.
آنها گفتند که دین اسلام بهبود وضعیت انسانی یکسان شدن و همتراز شدن همه افراد جامعه با یکدیگر را تضمین می‌کند و این مسئله سرنوشت بسیاری از هندی‌ها را تغییر داد.
این کتاب دارای فصول مفصلی درباره ورود اولیه اسلام به کرالا، تامیل نادو، گجرات، ماهاراشترا، گوا، بنگال و کشمیر است و همچنین دارای فصل مفصلی درباره مبلغانی است که تاثیر عمیقی گذاشتند و اسلام را از شمال تا جنوب و نواحی شرقی کشور تا غرب رواج دادند.
«گسترش مسالمت آمیز اسلام در هند» به طور قطع تاثیر طولانی مدتی بر چگونگی نگاه افراد به تاریخ اسلام و مسلمانان در شبه قاره هند خواهد داشت و باید سید عبید الرحمان را ستود که این کتاب مهم را در زمانی که اسلام هراسی در اوج خود قرار دارد منتشر کرد.
نظر شما