خبرگزاری شبستان؛ سرویس فرهنگی _ «لیلا ضامنی»، سفر تیم خبری در مسیر رود «سزار» از ساعت ۶:۳۰ صبح پنجشنبه، ۳۰ فروردین از ایستگاه راه آهن «دورود» با سوار شدن بر «درزین» قطار تک واگن آغاز شد.
مسیر رود سزار به موازات خط آهن سراسری شمال جنوب در استان لرستان قرار دارد.سرچشمه رودخانه سزار مناطق کوهستانی الیگودرز، ازنا، دورود، و بروجرد و خرم آباد است، سزار که «آب دز» هم نامیده می شود از به هم پیوستن دو رودخانه «ماربُره» و رودخانه «تیره» در شهر دورود تشکیل می‌شود و از این شهر تا ایستگاه تنگ‌پنج که با رودخانه بختیاری تلاقی می‌کند سزار و در پایین دست در استان خوزستان رودخانه «دز» نامیده می‌شود.
در مسیر همراهی با رود سزار از دورود تا آنجایی که به استان خوزستان می رسد از ایستگاه های بیشه، ۵۰۱ ، سپید دشت، چم سنگر، کشور و تنگ هفته و صالح حمید بود عبور کردیم؛ در این مسیر در چند ایستگاه برای تصویر برداری توقف کردیم.
یکی از زیبایی های در حاشیه مسیر رود سزار عشایر کوچ نشین لرستان و خوزستان است؛ آنها با رمه هایشان در دامنه کوه های زاگرس در میان علفزارهای وحشی زندگی عشایری دارند و سیاه چادرهایشان برپاست؛ زندگی عشایری بدون اغراق برای هر بیننده ای مملو از جاذبه است اما مخاطرات آن را فقط کوچ نشینان می دانند که باید در دل سختی های طبیعت امرار معاش کنند؛ در ایستگاه تنگ هفت که پیاده شدیم در تپه ای مملو از گل های بابونه وحشی خانواده ای بزرگ از ایل چهار لنگ بختیاری اتراق کرده بودند؛ شاد بودن مرد خانواده با چوب دستی به استقبال گروه آمده بود و می گفت :«پول نداریم»! کودک ایلیاتی شاد و رها از دغدغه بزرگترهای ایل در میان بابونه های تپه غلت می خورد و بزغاله ها با سرعت می جهیدند، از مرد جوان خانواده که سختی های زندگی چوپانی او را پیرتر از همسن و سالانش نشان می داد، پرسیدم نامت چیست و چند سال دارید؟ گفت: «توکل» ۲۸ سال سن دارم و چوپانی می کنم، پرسیدم از عشایر لرستان هستید: گفت نه بختیاری هستم و باز پرسیدم زندگی کوچ نشینی چگونه زندگی است؟، گفت: خیلی سخت و درآمدمان کفاف زندگی را نمی دهد.
آنچه در همراهی سخاوتمندانه رود و ریل ما را متحیر خویش کرد صدای آب، آبشار، رودخانه، سوت قطار بود؛ درختان بلوطی که به هر مسافری در قطار دست تکان می دادند، بابونه و گل های سرخ وحشی و علفزار های سبز و گاو و اسب هایی که در آنها می چریدند و عشایر کوچ نشین که با رمه های خود جان دوباره ای به رهگذران می دادند؛ این موارد همه از زیبایی های مسیر ریل و رود در لرستان بود.
زیبایی ریل و رود در کنار سزار به حدی شگفت آور و تحسین برانگیز است که از گذشته لوکیشن بسیاری از آثار سینمایی بوده و در این میان می توان به فیلم سینمایی «سرو زیر آب» به کارگردانی محمدعلی باشه آهنگر با موضوع شهدا اشاره کرد.
«صالح حمید» آخرین ایستگاهی بود که پیاده شدیم، روستایی با آب و هوایی گرمسیری، این منطقه به دلیل نزدیکی به خوزستان آب و هوای گرم تری دارد، زمان از دست رفته بود و باید برمی گشتیم.
در مسیر برگشت «درزین» از ایستگاه صالح حمید تا بیشه توقف نکرد، در ایستگاه راه آهن بیشه پیاده شدیم، آنجا وعده گاه برپایی جشن رود و ریل برای پیش ثبت بیشه بود، مردم روستا و محلی ها در تکاپوی برگزاری باشکوه جشنواره بودند، چادرهایی برای عرضه صنایع دستی و خوراکی های محلی برپا شده بود.
مردم مناطق مختلف لرستان خود را به بیشه رسانده بودند تا در جشن پیش ثبت بیشه شرکت کنند، محلی ها هر کدام با اجرای آئین های کهن لرستان به پیشواز ثبت بیشه می رفتند. در حاشیه جشنواره با فردی که خود را «ناصر زهره وند» معرفی کرد درباره ثبت جهانی روستای بیشه و تاثیر آن بر اقتصاد جوامع محلی گفتگو کردم او می گوید: لرستان به لحاظ طبیعی، فرهنگی و تاریخی قابلیت های بسیار و جاذبه های فراوانی دارد که استفاده درست از این منابع می تواند به اشتغال زایی و در نتیجه توسعه اقتصاد منطقه کمک کند، ثبت بیشه در بین روستاهای گردشگری دروازه های این منطقه را به روی گردشگران ایرانی و خارجی می گشاید و همین باعث توسعه اقتصادی می شود.
جشنواره رود و ریل در میان شور و هیجان شرکت کنندگان به پایان رسید و همه آنها به همراه گروه محلی که آئین های دعای باران و عروس کشان را اجرا می کرد به پای آبشار بیشه رسید در پای بیشه دو نفر از نوازندگان گروه برای جوانی که هفته پیش در آبشار غرق شده بود «چمری» نواختند تا دل آب به رحم بیاید و جنازه جوان را پس بدهد.
خروش آبشار بیشه در دل کوه های زاگرس چشم نواز بود و خستگی پیاده روی را از تن طبیعت گران به در می کرد. تابلو های هشدار اطراف آبشار برای شنا نکردن در آب هم توجه ها را به خود جلب می کرد حتی مردم هم به یکدیگر هشدار می دادند که برای تصویر برداری به آب نزنید که آب عمیق است و ممکن است جانتان را به خطر بیندازد.
باید این نکته را در پایان اضافه کنم که با ثبت روستای بیشه در سازمان جهانی گردشگری این روستا به شبکه روستاهای جهانی می پیوندد و عملا طبیعت در حاشیه رود و ریل آغوشش را برای گردشگران طبیعت باز می کند.
پایان پیام/
نظر شما